operacja cieśni nadgarstka film

Jego oferta obejmuje ponadto m.in. leczenie operacyjne zespołu cieśni nadgarstka, zespołu Guyona, zespołu rowka nerwu łokciowego oraz zespołu de Quervaina. Gabinet zabiegowy w ArsMedis Pacjenci szukali zabiegu leczenie operacyjne choroby dupuytrena w pobliżu Wrocławia, w miejscowościach: Oława , Oleśnica , Brzeg oraz Świdnica . Domowe sposoby leczenia cieśni nadgarstka to m.in. okłady z lodu, ćwiczenia rozciągające i odciążające nadgarstek, okładu z imbiru i pomoce ortopedyczne, które zmniejszają ucisk na nerw pośrodkowy. Zespół cieśni nadgarstka może być leczony samodzielnie w domu, jednak zaawansowana choroba może wymagać interwencji chirurgicznej Chirurg, Endokrynolog, Internista. lek. Sławomir Matuszak. lek. Jakub Walczak. lek. Marina Morskaya. Hydrodekompresja zespołu cieśni nadgarstka w Gdyni. Sprawdź ceny, opinie i umów wizytę online w pierwszym wolnym terminie - wystarczy jedno kliknięcie. Operacja cieśni nadgarstka 3500 zł Cena zawiera: zabieg operacyjny, koszty zespołu operacyjnego, indywidualnie rozpisaną pooperacyjną terapię przeciwbólową, opiekę po operacji. WitamTaka nowa seria o zdrowiu na moim kanale :)Teraz widzicie mnie dzień przed zabiegiem obarczenia nerwu ośrodkowego nadgarstka. Polega on na przecięciu wi Podsumowanie: Bezpieczna operacja, ale nie bez ryzyka. Chirurgia w ciele nadgarstka jest bardzo bezpieczna i bardzo skuteczna w leczeniu zespołu cieśni nadgarstka. Jednak, podobnie jak w przypadku inwazyjnego leczenia, istnieje ryzyko operacji. Mimo że ryzyko to jest niewielkie, pacjenci powinni zrozumieć możliwe powikłania tego leczenia. sebutkan tiga himpunan semesta dari himpunan himpunan berikut. Fot: thodonal / Zespół cieśni nadgarstka niekiedy powstaje na skutek przeciążenia mięśni zginaczy nadgarstka i palców. Dochodzi wówczas do obrzęku ścięgien mięśni zginaczy, które zaczynają uciskać nerw pośrodkowy. Efektem jest ból, drętwienie palców i zaburzenia czucia. Zespół cieśni nadgarstka jest zaburzeniem, które dotyka 1% ludzkości. Problem ten pojawia się głównie u osób, które przeciążają mięśnie zginaczy nadgarstka i palców, czyli u sportowców, np. tenisistów i wioślarzy, kierowców zawodowych oraz u osób spędzających wiele godzin na pisaniu na klawiaturze lub posługiwaniu się myszką – właśnie dlatego cieśń nadgarstka może być chorobą zawodową. Ponadto dokucza osobom, które wcześniej przeszły urazy nadgarstka lub cierpią na chorobę zwyrodnieniową stawów, reumatyzm czy zapalenie ścięgien. Zespół cieśni nadgarstka utrudnia codzienne funkcjonowanie i często wymaga leczenia chirurgicznego. Zespół cieśni nadgarstka – objawy Objawy cieśni nadgarstka są bardzo dokuczliwe, dlatego zaburzenie można łatwo zdiagnozować. Najbardziej charakterystyczne są: drętwienie palców – kciuka, wskazującego, środkowego oraz części serdecznego, ból w obrębie nadgarstka i palców. Początkowo objawy cieśni nadgarstka pojawiają się tylko raz w nocy i wybudzają ze snu. Wraz z rozwojem schorzenia ból i drętwienie nocą dokuczają wielokrotnie, sam ból może zaś promieniować do przedramienia i barku. Nieleczone zapalenie cieśni nadgarstka w drugim stadium rozwoju dokucza również w dzień, szczególnie podczas wysiłku, np. w czasie prowadzenia samochodu czy jazdy na rowerze. Widocznym objawem jest zmniejszenie sprawności manualnej w trakcie wykonywania czynności wymagających precyzji, np. podczas obierania warzyw, robienia makijażu czy szycia. Trzecie stadium zespołu cieśni cechuje się znacznym nasileniem objawów oraz zanikami mięśniowymi. Nocą bolesne drętwienie palców nie jest tak dokuczliwe jak w poprzednich stadiach schorzenia. Jest to sygnał, że zmiany degeneracyjne nerwu pośrodkowego uległy pogłębieniu. Zobacz też: Kości nadgarstka – anatomia, ból, objawy złamania i pęknięcia Zobaczcie, jakie funkcje pełni układ kostny: Zobacz film: Budowa i funkcje układu kostnego. Źródło: 36,6 Nieoperacyjne leczenie zespołu cieśni nadgarstka W początkowym etapie zespołu cieśni kanału nadgarstka można skutecznie zapobiec rozwojowi schorzenia, stosując odpowiednią rehabilitację. Z problemem należy zgłosić się do ortopedy, który oceni, na jakim stadium jest choroba. Może on zalecić krótkotrwałe unieruchomienie ręki w ortezie na cieśń nadgarstka, co pozwala zlikwidować obrzęk i związany z nim stan zapalny ścięgien. Oprócz tego leczenie obejmuje przyjmowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych i korzystanie z fizjoterapii z zastosowaniem ultradźwięków, prądów TENS lub jonoforezy. Rzadko do kanału nadgarstka podawane są sterydy, które skutecznie likwidują stan zapalny, ale przy okazji niszczą przerośnięte pochewki ścięgien. Ćwiczenia na cieśń nadgarstka Ćwiczenia na cieśń nadgarstka zapobiegają rozwojowi choroby, ale należy wykonywać je systematycznie. Przykładowy zestaw: wyciągnąć obie ręce przed siebie, zgiąć dłonie w nadgarstku w górę i rozprostować palce. Przytrzymać, licząc do pięciu, po czym wyprostować dłonie w nadgarstkach i delikatnie ugiąć palce, rozluźniając mięśnie – ponownie policzyć do 5; trzymając ręce wyciągnięte do przodu, mocno ścisnąć obie dłonie w pięści i policzyć do 5, po czym zgiąć dłonie w nadgarstkach w dół, cały czas zaciskając pięści, i ponownie policzyć do 5, następnie wyprostować ręce w przegubach i lekko ugiąć palce jak w ćwiczeniu poprzednim – znów policzyć do 5; opuścić ręce wzdłuż tułowia i „strzepywać” dłonie, licząc do 5. Jeżeli leczenie nieinwazyjne zespołu cieśni nadgarstka nie przynosi rezultatów, konieczne jest przeprowadzenie operacji. Operacja w zespole cieśni nadgarstka Operacja cieśni nadgarstka nazywana jest odbarczaniem cieśni kanału nadgarstka. Celem zabiegu jest usunięcie ucisku na nerw pośrodkowy. Przyczyną ucisku najczęściej jest troczek zginaczy, ale zdarza się, że za dolegliwości odpowiada ganglion lub innego rodzaju narośl. Obecnie stosowane są dwie techniki operacyjne – klasyczna oraz endoskopowa. W klasycznej operacji zespołu cieśni nadgarstka lekarz wykonuje cięcie o długości 4–5 cm tuż nad nadgarstkiem. Jest to metoda otwarta, której pierwszym etapem jest odsłonięcie kanału nadgarstka. Następnie lekarz usuwa patologie tkankowe będące przyczyną ucisku. Po operacji może zalecić umieszczenie dłoni i nadgarstka w szynie gipsowej lub stabilizatorze na 10–14 dni. Zespół cieśni nadgarstka może być także leczony metodą endoskopową. Jest to zabieg mało inwazyjny, po którym dłoń nie musi być unieruchomiona. Operacja wymaga zaledwie jednego lub dwóch nacięć na skórze przedramienia o wielkości ok. 1 cm. Przez nie chirurg wprowadza endoskop z kamerą oraz mikronarzędzia chirurgiczne. Lekarz na monitorze obserwuje wnętrze nadgarstka i usuwa przyczynę ucisku na nerw. Jeśli wykonano operację metodą endoskopową, pacjent na ogół kierowany jest na dwutygodniowe zwolnienie lekarskie, a w przypadku zabiegu klasycznego jego nieobecność w pracy może wynieść ok. 3–4 tygodnie. Chory wykonujący cięższą pracę fizyczną wraca do niej po ok. 8 tygodniach. To, jak długo boli ręka po operacji cieśni nadgarstka, zależy od metody zabiegu. Po metodzie endoskopowej 52% pacjentów odczuwa ból w okolicach blizny jeszcze 3 tygodnie od zabiegu. W przypadku techniki klasycznej odsetek osób doznających bólu wynosi 82%. Dolegliwości ustępują najczęściej po 28 dniach od zabiegu. Jakie są najlepsze ćwiczenia dla pracowników biurowych? Odpowiedź na filmie: Zobacz film: Ćwiczenia dla pracowników biurowych. Źródło: Dzień Dobry TVN Zespół cieśni nadgarstka jest najczęściej występującą neuropatią nerwów obwodowych. Przyczyną wywołującą ten stan chorobowy jest przewlekły ucisk nerwu pośrodkowego w kanale nadgarstka [6]. Szacuje się, że w populacji polskiej występuje u 1,5% społeczeństwa [3]. Pierwszymi dolegliwościami sygnalizującymi zespół cieśni kanału nadgarstka mogą być brachialgia, sztywność poranna, zaburzenia czuciowe i ruchowe, głęboki, tętniący ból (może promieniować do przedramienia) i parestezje o typie mrowienia, drętwienia i cierpnięcia kciuka, palca II, III, a także promieniowej połowy palca IV. Charakterystyczne w początkowym stadium jest występowanie/nasilenie się objawów nocą. Prawdopodobnie związane jest to z obecnością obrzęku tkanek miękkich potęgującego ucisk nerwu. Objawy nasilają się po uniesieniu ręki, a maleją po jej opuszczeniu. Typowy dla zaawansowanego zespołu cieśni jest objaw Raynauda. W tak rozwiniętej postaci ból i drętwienie pojawiają się również w ciągu dnia, dochodzi do zaburzeń czucia powierzchownego w obrębie opuszek palców I i II, upośledzenia czynności motorycznej nerwu pośrodkowego i utraty precyzji ruchów. W pełni rozwiniętym zespole dochodzi do niedowładu i stopniowego zaniku mięśni kłębu kciuka, a tym samym – upośledzenia funkcji chwytnej dłoni [14]. Leczenie zachowawcze zespołu cieśni nadgarstka stosowane jest w mniejszej części przypadków, zwykle nie przynosi oczekiwanego efektu. Metoda jest uzasadniona w niezaawansowanych postaciach zespołu, jeśli znana jest przyczyna wywołująca. Celem jest usunięcie subiektywnie odczuwanych dolegliwości i hamowanie postępu choroby [7]. Podczas terapii zaleca się unieruchomienie (14–21 dni) stawu nadgarstkowego, w pozycji niewielkiego zgięcia dłoniowego, obarczającą szyną dłoniową. Takie unieruchomienie minimalizuje siły ściskające w przestrzeni kanału i zapobiega wzrostowi ciśnienia wewnątrzkanałowego, przeciwdziałając tym samym drażnieniu nerwu [4, 8].POLECAMY W leczeniu operacyjnym stosowane jest odciążenie nerwu pośrodkowego i przecięcie troczka zginaczy [14, 15]. Od razu po zabiegu stosuje się rehabilitację w celu szybkiego przywrócenia funkcji dłoni, zniesienia obrzęku, stanu zapalnego i odżywienia tkanek i nerwu. Inną metodą leczenia operacyjnego jest artroskopowe odbarczenie kanału nadgarstka. Jednak metoda ta przeznaczona jest dla ściśle wąskiego grona pacjentów ze względu na dużą liczbę powikłań. Po zabiegu ręka jest unieruchamiana w szynie na 7–10 dni. Dodatkowo stosowana jest farmakoterapia i fizjoterapia [10, 13]. W przypadku farmakoterapii stosuje się leki przeciwzapalne, przeciwbólowe, poprawiające przewodnictwo nerwowe i odwadniające, miejscowo wstrzykiwane są kortykosteroidy. Usprawnianie zespołu cieśni kanału nadgarstka jest szczególnie trudne ze względu na budowę anatomiczną (ciasne przestrzenie, warunki unaczynienia). Ręka narażona jest na występowanie bólu i obrzęku, dlatego też fizykoterapia jest cennym elementem w procesie leczenia. Jej celem jest działanie przeciwbólowe, przeciwobrzękowe, przeciwzapalne i przygotowawcze do kinezyterapii i terapii zajęciowej. Zarówno w leczeniu zachowawczym, jak i operacyjnym wybór metod fizjoterapii jest zbliżony. Poniżej opisano metody szczególnie skuteczne w usprawnianiu zespołu cieśni kanału nadgarstka. POLE MAGNETYCZNE NISKIEJ CZĘSTOTLIWOŚCI Zastosowanie tego czynnika fizykalnego jest korzystne, ponieważ efektem jest działanie przeciwbólowe, regeneracyjne oraz przeciwzapalne. Działanie przeciwbólowe pola magnetycznego polega na stymulacji wzrostu wydzielania substancji z grupy β-endorfin odpowiedzialnych za podwyższenie progu czucia bólu. Korzystnym zjawiskiem jest utrzymywanie się efektu przeciwbólowego po zabiegu. Pole magnetyczne ma również właściwości regeneracyjne. Polegają na intensyfikowaniu procesów utylizacji tlenu i oddychania tkankowego. Wiąże się to z pobudzeniem procesów oddychania tkankowego, syntezy DNA oraz przyspieszenia cyklu mitotycznego. Działanie przeciwzapalne związane jest ze stymulacją tworzenia prostaglandyny E oraz c-CAMP. Prostaglandyna E ma korzystny wpływ na gromadzenie się c-CAMP, ponieważ zmniejsza wydzielanie mediatorów zapalenia. Właściwości pola magnetycznego są korzystne u pacjentów unieruchomionych, ponieważ przenika ono każdą strukturę – nawet opatrunek gipsowy. Daje to możliwość szybszego działania usprawniającego, zanim wprowadzi się kompleksową fizykoterapię. Dodatkowo w terapii neuropatii zmienne pole magnetyczne niskiej częstotliwości korzystnie wpływa poprzez stymulację wzrostu włókien w nieuszkodzonych neuronach, poprawę trofiki tkanek miękkich, przyspieszenie powrotu funkcji w uszkodzonych włóknach o zachowanej ciągłości i ograniczenie bliznowacenia wokół nerwu [8, 12]. O skuteczności tego typu pola w leczeniu neuropatii świadczą badania Ginszta i wsp., którzy ocenili wpływ pola magnetycznego niskiej częstotliwości w leczeniu zespołu cieśni nadgarstka. W grupie 59 badanych u wszystkich zastosowano unieruchomienie szyną, dodatkowo połowę grupy (grupa I) poddano terapii polem magnetycznym. Zastosowano parametry: 15 dni terapii, przebieg sinusoidalny, indukcja 10 mT, częstotliwość 40 Hz, czas zabiegu 25 minut. Oceniano dolegliwości subiektywne (ból nocny i drętwienie, zaburzenia snu, mrowienie, sztywność poranna, osłabienie sprawności ręki, zaburzenia czucia i potliwości), objawy przedmiotowe (test Phalena, Gilliata i Wilsona, Tinela, czucie dwupunktowe opuszek II i III) i parametry przewodnictwa nerwu pośrodkowego (czuciowe, ruchowe). Po ukończonej terapii i ponownej ocenie w grupie leczonej polem (grupa I) uzyskano wyższe parametry prędkości przewodzenia (nerve conduction velocity – NCV) we włóknach czuciowych. Odnotowano również poprawę w zakresie funkcji nerwu pośrodkowego, jednak ulegała ona zmniejszeniu wraz z upływem czasu od zakończenia terapii. Po upływie czterech miesięcy od zakończenia terapii, w grupie I utrzymywał się wzrost NCV średnio o 1,62 m/s w porównaniu z wartościami przed terapią. W grupie leczonej zachowawczo parametr ten obniżył się o 0,96 m/s w porównaniu z wartościami przed terapią. Po czterech miesiącach w porównaniu z wartościami wyjściowymi latencja czuciowa (Lkc) i ruchowa (Lkr) w grupie I była wyższa o 0,13 m/s i 0,11 m/s, w grupie drugiej odnotowano wzrost latencji jedynie o 0,07 m/s i 0,09 m/s. Na podstawie wyników można wywnioskować, że zastosowane pole magnetyczne zapobiegło rozwojowi zaburzeń przewodnictwa nerwowego w przeciągu czterech miesięcy. W grupie I uzyskano również zmniejszenie lub ustąpienie dolegliwości bólowych, parestezji nocnych, zaburzeń snu, odczuwania parestezji w ciągu dnia, sztywności porannej, osłabienia sprawności ręki, odczuwania zaburzeń czucia palców. W grupie drugiej uzyskano jedynie zmniejszenie bólu i parestezji nocnych, zaburzeń snu i sztywności ręki. W przypadku testów diagnostycznych, zastosowanych po 4 miesiącach, jedynie w grupie I zaobserwowano niewielką poprawę wyników testu Tinela, w pozostałych testach nie wykazano zmian [8]. IMPULSOWE POLE ELEKTROMAGNETYCZNE WIELKIEJ CZĘSTOTLIWOŚCI Zabieg z zastosowaniem pola elektromagnetycznego polega na dostarczeniu energii o dużej częstotliwości w krótkim czasie i długiej przerwie po każdym impulsie. Wpływ pól na elektryczny potencjał błon komórkowych powoduje zmiany fizykochemiczne. Efektem jest działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne i przeciwobrzękowe [2]. Dobierając parametry, należy pamiętać, że w stanach ostrych i podostrych wskazana jest mniejsza częstotliwość, w przewlekłych możliwe jest ustawienie większej częstotliwości. Przeciętny czas zabiegu wynosi 15–20 minut, seria obejmuje 10–20 zabiegów wykonywanych codziennie lub co drugi dzień [12]. Po dobraniu parametrów należy dostroić do rezonansu zespół głowica – pacjent. Za pomocą pokrętła należy doprowadzić do najjaśniejszego świecenia żarówki na elektrodzie. Dakowicz i wsp. zbadali oddziaływanie pola elektromagnetycznego wielkiej częstotliwości połączonego z zabiegami jonoforezy z 1-procentowym jodkiem potasu w leczeniu zachowawczym zespołu cieśni kanału nadgarstka. Trzydzieści osób (grupa I – objawy najmniej nienasilone, grupa II – pośrednie, grupa III – zaawansowane) poddano dwóm seriom po 10 zabiegów jonoforezy z 1-procentowym jodkiem potasu (15 ml/zabieg, natężenie do 5 mA, powierzchnia elektrody 50 cm², czas 20 minut) oraz impulsowego pola elektromagnetycznego wielkiej częstotliwości (czas impulsu 60 µs, częstotliwość 160 Hz, moc 500 W, czas zabiegu 10 minut). Pomiędzy seriami stosowano dwutygodniową przerwę. Oceny dokonano badaniem subiektywnym [charakter bólu, natężenie mierzone wizualną skalą analogową (Visual Analogue Scale – VAS), charakter parestezji], klinicznym (test Phalena, Tinela, opaskowy, dyskryminacyjnego czucia), mierzono siłę chwytu i określano stopień zaniku mięśni. Po zakończeniu leczenia uzyskano istotne zmniejszenie bólu (VAS) u wszystkich badanych. W grupach I i II zmniejszyła się liczba pacjentów zgłaszających parastezje dzienne i nocne, w grupie III zmiana nie była znamienna statystycznie. Zmniejszenie liczby pacjentów z dodatnim testem Phalena stwierdzono w grupie I i II, zmniejszenie liczby pacjentów z dodatnim testem Tinela, dodatnim testem opaskowym i testem dyskryminacyjnym stwierdzono w grupie II, w grupie I i III zmiany nie były znamienne statystycznie. W trakcie leczenia nie obserwowano wzrostu siły mięśniowej w żadnej z badanych grup [5]. GALWANIZACJA/JONOFOREZA W terapii zespołu kanału nadgarstka jonoforeza znajduje zastosowanie z uwagi na właściwości wprowadzanych leków oraz prądu galwanicznego. Anoda wykazuje działanie przeciwbólowe, katoda – pobudzające, wywołujące silne przekrwienie, zwiększa pobudliwość nerwów i mięśni [12]. Najczęściej stosowanymi lekami do jonoforezy w terapii zespołu cieśni są: Butapirazol (+), Novokaina (+), Olfen (–), Diclac (–), Hydrocortisoni Hemisuccinatum (–), witamina B1, jodek potasu (–). Wodny roztwór jodku potasu 1–2% ma pozytywny wpływ na tkankę włóknistą będącą głównym składnikiem więzadła poprzecznego nadgarstka [2, 5], witamina B1 przyspiesza gojenie i wykazuje działanie uśmierzające, pozostałe leki mają działanie przeciwzapalne, przeciwbólowe i przeciwobrzękowe. Optymalny czas zabiegu wynosi 15–20 minut, 5 razy w tygodniu. Najkorzystniejszy jest poprzeczny przepływ prądu. Aby go uzyskać, należy ułożyć elektrody poprzecznie – na grzbietowej i dłoniowej stronie nadgarstka. Takie ułożenie powoduje głębszą penetrację prądu w tkankach. Literatura [4] proponuje również galwanizację podłużną – katoda umocowana jest na karku, anoda na ręce, czas zabiegu 15–20 minut, 10 × 506 mA. Należy pamiętać, aby skóra okolicy poddawanej zabiegowi nie była uszkodzona. SONOTERAPIA Terapeutyczne działanie sonoterapii polega na zwiększeniu przepływu krwi, przyspieszeniu przepływu limfy w naczyniach limfatycznych i zwiększeniu procesów wchłaniania, wytworzeniu w tkankach stanu przekrwienia czynnego. Fale wytwarzają w tkankach ciepło, przyspieszają procesy metaboliczne [11]. Wykazują działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne oraz zwiększają rozciągliwość tkanki łącznej, poprawiają funkcję nerwu, zmniejszają napięcie mięśni oraz odpowiadają za wzrost przepuszczalności błony komórkowej. W trakcie zabiegu na dłoniową okolicę nadgarstka powinien on być maksymalnie zgięty grzbietowo, analogicznie – dla okolicy grzbietowej nadgarstek zgięty dłoniowo. Podczas wykonywania zabiegu w obrębie stawów ważne jest, aby dotrzeć ultradźwiękami do miejsca przebiegu nerwu. Poza samym stawem nadgarstkowym i kciukiem należy prowadzić głowicę wzdłuż przebiegu nerwu pośrodkowego. Czas prowadzenia głowicy przez długość jednego pasa wynosi ok. 30 sekund. Głowica powinna wywierać nieznaczny nacisk i być prowadzona okrężnymi ruchami (2–3 sekundy na pojedyncze okrążenie). Zbyt szybkie prowadzenie głowicy może nie wywołać powstania podłużnej fali ultradźwiękowej. Zamiast substancji sprzęgającej można zastosować leki o działaniu przeciwzapalnym i przeciwbólowym (Diclofenac żel 1%, Voltaren emulżel 1%, Ketoprofen żel 2,5%, Ibuprofen żel 5% i krem 5%, Hydrocortison krem 1% i maść 1–10%) [2]. Należy pamiętać, że jeśli pole zabiegowe zostanie nagrzane, np. zabiegami cieplnymi przed wykonaniem ultradźwięków, energia fali zostanie pochłonięta przy powierzchni skóry (w rezultacie powierzchniowego przegrzania krew krąży najszybciej). Skuteczności działania sonoterapii w zachowawczym leczeniu zespołu cieśni nadgarstka dowiodły badania Kwolka i wsp. [11, 16]. Badacze oceniali skuteczność wybranych parametrów fali ultradźwiękowej, aby określić, które z nich są najskuteczniejsze. Przebadano 61 osób (102 ręce). Przed rozpoczęciem terapii i po jej zakończeniu oceniono objawy kliniczne (zaburzenia czucia, objaw butelki Luthy’ego, zaburzenia wegetatywne, jakość chwytu zgrubnego), subiektywne objawy (drętwienie, ból, mrowienie, sztywność poranna, trudności w samoobsłudze) oraz wykonano testy prowokacyjne (Tinela, Phalena, odwrócony test Phalena, test opaski uciskowej). Wykonano komputerowy pomiar zakresu ruchu stawów ręki, siłę ścisku lokalnego ręki, badanie elektroneurograficzne oceniające przewodnictwo ruchowe i czuciowe nerwu pośrodkowego. Na podstawie badania elektroneurograficznego dokonano klasyfikacji stopnia zaawansowania zespołu (niewielki, mierny, znaczny). Losowo wyodrębniono 3 grupy, w których stosowano masaż wirowy, sonoterapię, automobilizację nerwu pośrodkowego. W grupie I stosowano sonoterapię o parametrach: fala ciągła, 0,3 W/cm², 8 minut zabiegu, w grupie II: fala ciągła, 0,6 W/cm², 4 minuty, w grupie III: fala impulsowa, 0,6 W/cm², współczynnik wypełnienia 1/5, 8 minut. Całkowita energia zabiegu w grupach I i II wyniosła 720 J, w III – 288 J. Po roku ponownie dokonano oceny (42 osoby, 68 rąk) poprzez objawy kliniczne, testy prowokacyjne, komputerowy pomiar zakresu ruchu stawów ręki i siłę ścisku lokalnego ręki. Po analizie wyników stwierdzono, że fale o intensywnościach z zakresu dawek słabszych i średnich zmniejszają nasilenie objawów klinicznych, efekty po zastosowaniu fali impulsowej są wyraźniejsze niż w przypadku fali ciągłej. Fala impulsowa najskuteczniej obniżyła poziom bólu dziennego, mrowienia i wyniki testów prowokacyjnych. LASEROTERAPIA Promieniowanie laserowe jest wykorzystywane w terapii zespołu cieśni ze względu na korzystny wpływ na czynność obwodowego układu nerwowego. W badaniach na zwierzętach i ludziach stwierdzono korzystne zmiany w przewodnictwie nerwowym i czynności komórek nerwowych. Stwierdzono, że terapia promieniowaniem przynosi efekt przeciwbólowy dzięki zwiększeniu zawartości endorfin i prostaglandyn i usprawnieniu procesów metabolicznych. Pociąga to za sobą efekt przeciwzapalny i przeciwobrzękowy [2]. Dodatkowo dochodzi do zwiększenia odpływu limfy z miejsc objętych stanem zapalnym [1, 12]. Po dokonaniu przeglądu prac naukowych Bartkowiak wnioskuje się, że promieniowanie laserowe może pobudzać regenerację nerwu, pozytywnie wpływa na przyrost aksonów i przyspiesza mielinizację [1]. W terapii zespołu cieśni nadgarstka zaleca się zastosowanie dawki 4–12 J/cm2 . Istotne jest to, że tkanki uszkodzone są bardziej podatne na wpływ naświetlań. Różnica pomiędzy 4 J/cm2 a 12 J/cm2 jest duża, zatem należy indywidualnie dobierać parametry zabiegu dla każdego pacjenta. Dobór parametrów zależy od fazy schorzenia, wrażliwości pacjenta na promieniowanie czy straty energii związanej z zastosowaną techniką (w przypadku użycia skanera utrata jest największa). Naświetlanie powierzchniowe powinno obejmować grzbietową i dłoniową okolicę nadgarstka, kontaktowe natomiast – punkty bolesne oraz okolice przebiegu nerwu pośrodkowego. Przy dawce 6 J/cm2 na punkt spustowy bólu i mocy promieniowania 200 mW naświetlanie powinno trwać 30 sekund na każdy punkt. Podczas naświetlania można stosować uc... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 10 wydań czasopisma "Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma ...i wiele więcej! Sprawdź Odbarczenie nerwu jest często koniecznością w zespole cieśni nadgarstka. Schorzenie to pojawia się zwykle z powodu długotrwałego ucisku na nerw pośrodkowy w kanale nadgarstka. Gdy leczenie zachowawcze nie przynosi efektów, pacjent jest zazwyczaj kierowany na operację odbarczenia nerwu w kanale nadgarstka, która polega na przecięciu troczka zginaczy. spis treści 1. Co to jest odbarczenie nerwu 2. Jak wygląda zabieg odbarczenia nerwu 3. Potwierdzenie zespołu cieśni nadgarstka 4. Zalecenie po odbarczeniu nerwu rozwiń 1. Co to jest odbarczenie nerwu Odbarczenie nerwu zazwyczaj odbywa się, gdy u pacjenta zdiagnozowano zwężenie kanału nadgarstka z powodu zwyrodnień lub urazów. Ucisk na nerwy prowadzi do zaburzenia ukrwienia i tym samym odżywienia, przez co dochodzi do obrzęku. Zobacz film: "#dziejesienazywo: Jak rozpoznać zespół cieśni nadgarstka?" Wskazaniem do odbarczenia nerwu jest ból, mrowienie i drętwienie nadgarstka, kciuka, palca wskazującego, środkowego oraz połowy palca serdecznego. Zabieg odbarczenia nerwu wykonuje się również, gdy dłoń słabiej chwyta przedmioty lub ma ograniczone ruchy. 2. Jak wygląda zabieg odbarczenia nerwu Odbarczenie nerwu wykonuje się w znieczuleniu miejscowym, dlatego nie wymaga szczególnego przygotowania. Lekarz przed odbarczeniem nerwu podaje dożylnie antybiotyk i leki przeciwbólowe. Odbarczenie nerwu wykonuje się na leżąco, a ramię pacjenta jest odwiedzione w bok i leży na stoliku. Przed odbarczeniem nerwu lekarz dezynfekuje miejsce operacji i zaczyna wykonywać zabieg. Odbarczenie nerwu trwa ok. 20-30 minut. Rana po odbarczeniu nerwu ma ok. 2 cm. Lekarz zakłada na nią szwy, które ściąga po ok. tygodniu od zabiegu odbarczenia. 3. Potwierdzenie zespołu cieśni nadgarstka Odbarczenie nerwu wymaga przeprowadzenia odpowiednich badań. Przed odbarczeniem nerwu konieczne jest potwierdzenie zespołu cieśni nadgarstka. Przychodząc na zabieg odbarczenia nerwu, należy mieć przy sobie również aktualną morfologię krwi, elektrolity, badania krzepnięcia i grupę krwi. Jeżeli pacjent zakwalifikowany do odbarczenia nerwu stosuje leki przeciwzakrzepowe, ma obowiązek poinformować o tym lekarza wykonującego zabieg. 4. Zalecenie po odbarczeniu nerwu Odbarczenie nerwu sprawia, że pacjent musi przestrzegać pewnych zaleceń po operacji. Przede wszystkim po odbarczeniu nerwu należy trzymać rękę w górze, co zapobiegnie obrzękom pooperacyjnym i ułatwi gojenie. Gdy pojawi się ból po odbarczeniu nerwu, należy stosować doustne leki przeciwbólowe, które są dostępne w aptece bez recepty. PYTANIA I ODPOWIEDZI LEKARZY NA TEN TEMAT Zobacz odpowiedzi na pytania osób, które miały do czynienia z tym problemem: Czy jedzenie ma wpływ na zespół cieśni nadgarstka? - odpowiada lek. Marek Paul Czy możliwy jest zespół cieśni nadgarstka? - odpowiada lek. Tomasz Kowalczyk Czy przy RM nadgarstka można wykluczyc zespół cieśni nadgarstka? - odpowiada lek. Tomasz Kowalczyk Wszystkie odpowiedzi lekarzy Po odbarczeniu nerwu można wykonywać ręką wszystkie normalne czynności. Jedynym ograniczeniem jest aktywność fizyczna oraz konieczność częstego odpoczynku z ręką w górze. Nie należy również zbytnio moczyć opatrunku po odbarczeniu nerwu. Pacjent po odbarczeniu nerwu powinien zrezygnować z długich kąpieli, prania ręcznego i zmywania naczyń. Ponadto wszelkie czynności, w których czasie może zamoczyć ranę po odbarczeniu nerwu, powinien wykonać w opatrunku. Gdy opatrunek po odbarczeniu nerwu zamoknie, należy go zdjąć i wyrzucić. Rana po odbarczeniu nerwu powinna zostać osuszona na wolnym powietrzu, tak aby jej nie pocierać, ani niczym nie smarować. Gdy rana przyschnie, należy założyć nowy, świeży, jałowy opatrunek. Potrzebujesz konsultacji z lekarzem, e-zwolnienia lub e-recepty? Wejdź na abcZdrowie Znajdź Lekarza i umów wizytę stacjonarną u specjalistów z całej Polski lub teleporadę od ręki. polecamy

operacja cieśni nadgarstka film